Stout en nat

Na de overnachting in Cremieu op naar Pérouges, een geheel autovrij, ach een enkele 2CV, schilderachtig geheel gerestaureerd middeleeuws plaatsje, dat behalve als een toeristische trekpleister het decor heeft gevormd voor diverse historische films, waaronder de 3 Musketiers. De tijd heeft hier stilgestaan. Via het tegenvallende Bourg-en-Bresse, waar een demonstratie van, wat zich laat aanzien gemeentepersoneel (weg-waterbouw, vuilnisophaal- en/of plantsoenendienst) de binnenstad afgesloten houdt beland ik, met in het achterhoofd een drankje o.i.d. met mijn onfortuinlijke broer en schoonzus in Tournus, met een werkelijk prachtige Romaanse abdij met -kerk. Middeleeuwse fresco's en unieke duizend jaar oude mozaiekvloer. Temeer daar de familie ontmoeting nog uren op zich zou laten wachten, besluit ik de oorspronkelijke route, waarvan ik vanwege het weer in zuidelijke richting ben afgeweken weer op te pakken en rijd de Jura in. Na de overnachting in het niet aansprekende Champagnole, nog even geaarzeld om toch, ondanks de weersvoorspelling de tent aan het lac de Chalain op "La Pergola" op te zetten, kom ik in de loop van de ochtend aan bij de, op de grens, en die tussen Zwitserland en Frankrijk vormende, bij de toeristisch trekpleister de Saut du Doubs. Een imposante waterval, die alleen per boot te bereiken is. Maar dan moet het toch ook voor een eend kunnen?, en ja de bestudering van de kaart leert dat aan de Zwitserse kant een 5 km lang bestraat pad loopt, waarover ik, uitermate vriendelijk bejegend door de aanzienlijke hoeveelheid wandelaars richting natuurspektakel -'t is zaterdag- en meermalen, -werkelijk waar- halt gehouden om te "poseren" de aanlegplaats bereik, waar de boten naar varen voor een laatste wandeling naar de saut.
Minder succesvol is de actie bij de citadelle van het door de aanleg van een tram chaotische Besançon. Eerst 20 deviations om het centrum ook maar te bereiken, die zelfs de Tomtom te veel werden (echt op zwart!) vervolgens via het acces difficile naar de citadel zelf, waar voor het eerst het tweetal beveiligingsmedewerkers niet waren te vermurwen met mijn stoute smoesjes en charme, en mij niet toestonden een foto onder de toegangspoort te maken in een discussie, met nota bene de eend steeds in de poort, die een veelvoud aan tijd in beslag nam, dan wat ik nodig had voor die ene foto ("chemin d'urgenge, pompiers, strictement interdite, non authorisé...). Het verlaten van Besançon was al net zo'n ramp, op naar de Vogezen. Waar de zondag begint met (veel) regen en een telefoontje van mijn broer dat hij (zonder zijn auto, want die heeft 200 km na de reparatieplaats wederom begeven, geef mij maar eend) weer thuis is, na de laatste 600 km vanuit thuis te zijn opgehaald door zijn dochter. Doel is de Notre-Dame-du-Haut, een door Corbusier, surrealistisch gebouwde kerk (1954), ter vervanging van de pelgrimskapel, die ten onder gegaan is in de bombardementen van de tweede wereldoorlog. Om ook de binnenzijde te bewonderen maak ik een deel van de mis mee in de volbezette kerk. Voor dat enthousiaste bezoek is zelfs rekening gehouden door de architect door aan de buitenzijde eveneens een altaar te plaatsen in een holle, overkapte muur, opdat het geluid goed draagt over de gelovigen. In die serene omgeving even naar huis gebeld om mijn zwager te groeten op zijn verlate verjaardagsfeest.
Vervolgens in mist, regen, zowaar even een zonnestraal, maar vooral nat, langs wat 100 jaar geleden het grensgebied van Frankrijk en "Duitsland" was. Herkenbaar op het kerkhof, met Duitse opschriften tot 1918, en daarna dezelfde familie namen met een Franse herinneringstekst. De route over ondermeer de ballon d'Alsace (1250 m), de Grand Ballon (1385m) levert, door de -dichte- mist, niet de in herinnering gegrifte blik van 30 jaar geleden van over de bewolking op de 250 km zuidelijker Mont Blanc op, maar wel een indrukwekkend bezoek aan herdenkingscrypte voor de slachtoffers van de zinloze strijd in de Vogezen in de Grande Guerre op de Hartmanswillerkopf. Het massale kerkhof met Franse gesneuvelde op de heuvel, evenals dat aan de voet van de berg in het Rijndal voor de Duitse, vergelijkt zich met die bij Ieper of Verdun. Na nog wat cols bereik ik mistig, nat en koud Gérardmer, de geplande routeplaats voor de nacht, waar ik uiterst. enthousiast wordt ontvangen door de patron, 2CV liefhebber, helaas kan zijn keuken bij mij, voor het eerst in de eendetour, geen sprankje genoegen opwekken.