van alles wat

Vrijdag toch weer vroeg wakker en opgestaan om met de gemaakte keuze uit de bezienswaardigheden in de omgeving van Meiringen de dag te starten. Eerst maar de beroemde Reichenbach waterval, waarin Sherlock Holmes en zijn vijand voor het leven Moriati een wisse dood zouden zijn gevallen. Dat viel wat tegen, er was reeds gewaarschuwd, door de campingbeheerster voor een lage waterstand gezien de droge periode. Het meer dan een eeuw oude treintje vertrok dan ook zonder mij op het steile baanvak. Op naar de Aareschlucht, een door gletscherwater in duizenden jaren uitgesleten diepe kloof. Met aan beide zijden een perron van de trein tussen Meiringen en Innertkirch, het ritje inbegrepen in de, met de als campinggast verkregen Gästekarte sterk gereduceerde, toegangsprijs, geldig voor de hele dag. Wel apart een stalen deur met een bord en twee drukknoppen, om, afhankelijk van de voorkeursrichting de trein die, daarachter, in een tunnel de berg doorklieft te doen stoppen.
De kloof is inderdaad een indrukwekkend natuurverschijnsel, een beetje sterk Zwitsers (?) gecultiveerd door het aan de rotswand gehangen pad over de hele lengte van de kloof; zelfs daar waar de breedte slechts beperkt is tot een meter en je 30 meter boven de kolkende Aare, de kloofwand aan de overzijde kunt raken. Het laatste stuk, een lange steile trap, brengt me terug naar de parkeerplaats en de te voren gezette koffie. De zon is flink gaan schijnen, het dak open voor de klim naar de Grimselpas, met ruim 2100 m voorlopig het letterlijk hoogtepunt. Tussen turquoise stuwmeren van het sijpelend gletscherwater, grote plekken Firn en een frisser wordende wind bereiken we na veel opgestoken duimen en alsmaar scheurend passerende motoren moeiteloos de pas en na een korte fotostop, op het dooie gemak, motorbremsend, de lange afdaling langs de steeds breder worden Rhône, naar Brig. De hele eendentour word ik al gehinderd door wegwerkzaamheden, opbrekingen en afgesloten wegen, maar hier in Wallis maken de, voor mij een werkelijk onverstaanbaar duits dialect sprekende Zwitsers, die elkaar onderling klaarblijkelijk wel verstaan, het wel heel bont door de wegafsluiting niet eens aan te kondigen maar gewoon een hek met een bord te plaatsen en je zoekt het maar uit. De Tomtom raakt er ook door van streek, en de mogelijk goed bedoelde aanwijzingen hoe toch in Zermatt te geraken worden door de taalbarriere zelfs na drie herhalingen maar half begrepen. Uiteindelijk via een, als zodanig nadrukkelijk gemarkeerd, met de daarbij horende beperkte breedte, voetpad bereik ik de juiste route. Flink steil omhoog en steeds machtiger gletschers in het vizier.
Zermatt is autovrij, en de twee voorliggende dorpen Randa en met name Täsch bestaan uit een aaneenschakeling van (dure) parkeerterreinen en -garages met grote hoeveelheden bagagekarren, die met de pendeltrein mee Zermatt in kunnen. De camping ligt direct na het station aan de spoorlijn, waar 6 maal per uur vanaf 5.30u tot 1.15u, en daarna elk half uur de pendeldienst piepend vertrekt of aankomt, met daarnaast ook nog de interlokale dienstregeling. Een dergelijk kampeergenot met tent en (vooral dat!) de auto komt op minimaal 25 ZwFr per nacht. En dan ook nog een onzekere weervoorspelling, met onweer, en wat dat betekent heb ik vorig jaar bij Garmisch meegemaakt, biedt de uiterst vriendelijke mevrouw achter de balie van het Verkehrsambt de gelegenheid haar dialect, en wederom met de door mij nadrukkelijk voorgestelde herhalingen, op mij los te laten, resulterend in een kamer in een stil gelegen huis, naast de kerk in het oude Täsch, op 200m van het station, met privat parkplatz voor 30 Franken per nacht. De tweedaagse treinkaart laat me onbeperkt reizen naar het toeristencircus Zermatt, handig om de door de vrouw van VVV ditmaal maar op de kaart laten markeren weg naar de wasserette te vinden, daar te horen van de Chinese (!) wasvrouw dat was binnen 2 uur klaar is. Even gratis internetten, de belofte van een ansicht aan de CV reparateur in lossen, een biertje scoren, terug gaan naar de kamer om de vuile was op te halen en vervolgens weer in Zermatt af te leveren, met de, naar later blijkt, niet waargemaakte belofte dat ik deze weer om 19.00 uur kan op halen. Naar de temperatuur morgenochtend op de Gornergrat (3000+ m.), het doel voor zaterdag, geinformeerd. Net boven het vriespunt, dat wordt een dikke trui in de rugzak. En zonder was terug naar Tasch, om aan te schuiven in de dorpsgastronomie, voor een verrassing: Täscher Heu-suppe, heerlijk! En bij navraag naar het hoofd ingrediënt: hooi!
Zaterdag vroeg op voor de treinrit naar de Gornergrat, een enkele reis genomen, we zien boven wel. Na een mooie rit, een nog steeds indrukkend gletscher landschap, wellicht nog fraaier dan zo'n 10 jaar terug op de ski's. 500 hoogtemeters afgedaald met de blik strak op de Matterhorn, die echter niet te voorschijn komt achter steeds meer dichtpakkende wolken. Twee stations lager een kaartje voor terug Zermatt met de trein en daar alvorens de was op te halen het museum bezocht, vooral gewijd aan de eerste beklimming van de Matterhorn juli 1865, en de opkomst van het toerisme daaropvolgend. Foto's van beroemdheden in Zermatt Juul en Benny met 4 dochters, Churchill, Walt Disney enz. Ook nog even over het speciaal voor de in bergen omgekomen klimmers aangelegde kerkhof. De chinese vrouw heeft als genoegdoening toch de was gestreken en gevouwen.
Inmiddels helemaal dichtgetrokken en dreigend, morgen weer op pad.
Een autoloze dag in autovrij Zermatt.